มิตรภาพคือความรัก..ชีวิตพราก สัญญาสลาย ตอนที่ 1

.............เจ้าหน้าที่ชันสูตร นายอำเภอ และเพื่อนๆ ทยอยกันมาพวกเขาพยายามแกะมือผมออกจากศพเขา ผมตัดใจไปจากห้องนั้นไม่ได้ พวกเขาเลยปล่อยให้ผมอยู่ในห้องนั้นเพียงลำพังราไห้และตะโกนร้องเพียงเดียวดาย ผมได้ยินเสียงพวกเขาอยู่นอกห้อง ใครคนหนึ่งพูดว่า “ปล่อยเขาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ”แต่อีกคนบอกว่า “เห็นแก่พระเจ้าเถอะ พาเขากลับบ้านเหอะน่า”ผมสาบานว่าจะไม่มีวันทิ้งที่นั่นไปไหน ผมจะไม,ยอมขยับไปไหนทิ้งนั้น สิ่งเดียวที่ผมรู้สึกได้คือความปวดร้าว ผมไม่รับรู้โมงยามนาทียืดยาวเหมือนเป็นชั่วโมงไปหมดแล้วมีคนนำร่างเขาออกไป ผมรู้ว่าจะไม่มีวันได้แตะตัวเขาเป็นๆอีก จะไม่ได้ยินเสียงเขาอีกแล้ว ผมทรุดตัวลงนั่งอย่างคนสิ้นหวังเหมือนตัวแข็งซาท่านั้นอย่างไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานสักเท่าใดเสียงคนพลุกพล่านข้างนอกซาลง ตำรวจจากไปเหลือไว้เพียงเพีอนไม่กีคนทีรอให้ผมจากห้องนันเสียที กระสอบทรายมือสอง เพีอนๆ อยู่คอยส่งผมกลับบ้าน พวกเขาเงียบงันไม่เอ่ยวาจา ส่วนผมก็เลิกตะโกนร้อง ตอนนี้จึงมีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ แสงของวันเริ่มคล้อยลงแล้วผมก็เริ่มรู้สึกสงบใจอย่างประหลาด อาจสงบได้เพียงชั่ววูบสั้นๆ แต่มีพลังปลอบโยนใจอย่างน่าแปลก....

.....และแล้วผมก็รู้สึกเลยว่าเขามา เหมือนกับว่าเขากำลังกระซิบ ผมไม่ได้ยินเป็นคำพูดในหู แต่ได้ยินเหมือนเสียงร้องไห้เบา ๆ ที่โสตรับเสียงใด ๆไม่มีทาง  จับได้ กระสอบทรายยักษ์ ผมรู้สึก'ได้ถึงเสียงของเขา เขากำลังวิงวอนผม ขอให้ผมออกไปข้างนอก ไปที่หลังเรือนเพื่อนบ้าน แล้วจะเห็นถังขยะตั้งอยู่แล้วนายจะเจอจดหมายที่นายอยากเจอ เอาจดหมายนั้นมาแล้วกลับบ้านซะผมวิ่งออกไปที่ถังขยะหลังเรือนเพื่อนบ้าน คุ้ยขยะและของทิ้งเหมือนคนบ้า ทุกคนคิดว่าผมสติแตกไปแล้ว แล้วตรงนั้น ตรงสุดก้นถัง..........

..... ผมก็เจอคำลาสุดท้ายของอัลเบิร์ตในนั้น เขาหมกขี้เลื่อยโน้ตไว้ในถังขยะเพื่อนบ้านเพราะไม่อยากให้ใครมาพบ จดหมายยังเขียนไม่จบด้วยซา ถ้อยคำบนกระดาษพร่าเลือนหมดสิ้น มันเปีอนรอยหยาดนั้าตา จดหมายยู่ยี่เริ่มต้น,ว่า “ถึงโจเอลที่รักยิ่งชีวิต” และจบลงด้วย “เธอคือมิตรรักที่สุดของฉัน ฉันจะรักเธอตลอดไป” นี่เองคือคำที่ผมอยากรู้มากที่สุด อยากรู้ว่าก่อนตายผมคือสิ่งสุดท้ายที่เขาคิดถึงเมื่อได้รู้จึงค่อยซาความรู้สึกว่าตัวเองโดนทรยศ โน้ตสั้นๆแผ่นนั้นพาผมกลับถึงบ้าน เพื่อหลบเร้นพักกายและใจลงบนเตียงของตัวเอง เป้าชกมวย เตียงคือที่หลบภัยจากโลกอันว่างเปล่าภายนอกแม้แต่ตัวผมเองก็ยังพอจะดีใจขึ้นบ้างที่ได้รู้ว่าเราสองคนได้ร่วมสร้างความเป็นเพื่อนรักชั่วชีวิตด้วยกันจรง ๆหลังจากคืนนั้น อัลเบิร์ตกลับมาหาผมอีก และอีกหลายครั้ง หลายวันและหลายเดือนต่อมา กาลเวลาล่วงเลยไปนานกว่าผมจะรู้ตัวว่าเขาได้มอบของขวัญอันยิ่งใหญ่ให้แก่ผมแล้ว ณจุดนั้นของชีวิต ผมไม่มืทางล่วงรู้ก่อนเลยว่าอนาคตของผมได้      

.........สัญญาณรัก เปลี่ยนเล้นทางไปแล้วจริง ๆ ผมจะทราบก่อนได้อย่างไรว่าผลกระทบจากเหตุการณ์นี้จะเป็นระลอกคลื่นละเทือนไปกระทบชีวิตของผู้อื่นอีกมากมายถึงปานนี้? ผมจะรู้ได้ไฉนเล่าว่าตัวเองจะก้าวจากเหวลึกของความสิ้นหวังท้อแท้ไปสู่ความรู้สึกขอบคุณชีวิต หรอกระทั่งมีความสุขเปียมล้นได้ถึงเทียงนี้ ผมจะล่วงรู้ได้หรือว่าคำสวดอธิษฐานตอนเป็นเด็กของผมได้รับคำตอบแล้วและชีวิตผมจะได้พบกับความหมายใหม่จริงๆ?ยากเหลือเกินครับที่ผมจะบรรยายการเปลี่ยนแปลงอย่างสึกซึ้งทรงพลังออกมาเป็นคำพูด ใจผมกังวลนักว่าแค่อักษรที่ร่ายบนกระดาษจะลดทอนความยิ่งใหญ่สง่างามของนาทีชีวิตที่ผมผ่านพบลงสิ้น เวลาที่เราเล่าถึงความสนุกที่ได้ผจญภัยย่อมมิอาจเทียบได้กับร้อยพันความรู้สึกที่เกิดขึ้นจริงยามเราได้อยู่ในเหตุการณ์นั้น แม้รู้ทั้งรู้ก็ตาม แต่ขอผมลองพยายามดูเถอะนะครับ....

                                                                                      ......โปรดติดตามตอนต่อไป......




                                             

กระสอบทรายผ้าใบ